Onderweg van Albir naar Barcelona stond ook "Delta de L'Ebro" op onze lijst. Nu wilden we altijd al de Ebro Delta bezoeken, dus dit kwam ons goed uit.

4 stuks camperplaatsen in de delta. De eerste heet Casa de Fusta of "La Cuixota".

We houden het maar op Casa de Fusta, waarom, omdat we daar de beste herinneringen aan hebben.

Dit is namelijk de naam van het restaurant en daarbij is een groot parkeerterrein aangelegd voor wel 100 campers. En dat midden in de Delta. Het voorlichtingscentrum van de Delta de Ebro is er ook gevestigd, dus toeristen genoeg.

De CP is gratis, je camper in de verzorging doen kost € 3.

Zoals we gewoon zijn neem ik mijn Facile en Route legitimatie ter hand en toog naar het restaurant om me te melden en meer informatie te krijgen.

 

De eigenaar stond (bleek later) over de tap te hangen en moeilijk met een smart phone te stoeien, zeker van mijn leeftijd?

Ik vroeg "Do You Speak English?" onwillekeurig spreek ik dan wat harder als gebruikelijk, zal onzekerheid zijn. Veronderstel dat hij dat niet doet, zijn we snel uitgeluld. Want mijn Spaans houdt op bij "Ola en Cervesa".

Nee, geen engels, maar Louis, zo bleek hij later te heten, riep een van de bediensters  erbij die wel zeer gebrekkig engels spreekt.

 

Wij uitgelegd wat we kwamen doen en meteen gezegd dat de plaatsing van een update foto hem niet op kosten gaat jagen. Die opmerking breekt altijd meteen het ijs. Hollander of Spanjaard, maakt geen verschil.

Hij heeft grote plannen en vond dat ie mij veel moest vertellen van zijn plannen en dit door in te praten op Barbara (zijn werkneemster), die het dan in het gebrekkig engels naar ons vertaalde. Wij moesten het dan begrijpen!!!!!!!

 

Nou had Maaike, die nogal van lekker viseten houdt, meteen al gezegd dat ze die Aal hier in de Ebro Delta wel eens wilde proeven.

Dus toen de gegevens na een half uur uitgebreid waren opgenoteerd en ingeprent door Louis en Barbara, zeiden wij ze goedendag en dat we wat later in hun restaurant zouden komen eten.

Dat moesten we zeker doen.

Een uurtje later, ongeveer 14.00 uur kwam ik op mijn versleten croks, sorry Facile voor mijn presentatie, maar ik ben zoals ik ben, en ze lopen zo lekker, en in korte nette broek en shirt, het gewone gedeelte bij de bar het restaurant binnen.

Daar kwam meteen Louis persoonlijk op ons af en troonde ons mee naar de luxere afdeling van het restaurant. Nou dat was nou ook niet nodig.

Hij smoezelde wat met de ober, helaas niet Barbara, en ik begreep het niet goed, zal wel goed zijn, we zien wel.

Later zeiden we; "Hadden we het maar wel begrepen".

We zaten en er werden 3 menu kaarten onder onze neus geschoven en veel in het Spaans bij gekakeld. Ik vroeg nog naar het "menu de Dias",  dat gaat namelijk bijna altijd goed. (Voor mensen die nog beroerder Spaans kennen, het menu van de dag).

Menu van de dag kwamen we niet uit.

Maaike zegt tegen de ober, ik wil Eal, en wel hij wees het aan op de kaart, in 4 uitvoeringen te krijgen. Maaike, ik wil gebakken Eal, ik, die me wat onbehaaglijk begon te voelen omdat ik er geen wijs uit kwam, zei; "Ja, dan doe ik dat ook"

De ober had inmiddels brood op tafel gezet, wat we naar binnen aan het werken waren en namen er een Cervesa bij, want het was warm en we hadden daar beide trek in.

Toen over de Eal, hoeveel? Nou doe maar 4 stukjes! Beide? Ja doe maar ieder hetzelfde. 4 stukken? Ja, is goed.

Het was echt lekker, maar na 4 stukken hadden we toch wel wat binnen, en we hadden de prijslijst gezien. Ik hoef niet meer, heb genoeg, zei ik. Ik dacht nog, ik zag staan Eal € 12 en twee biertjes. Zitten we direct even tussendoor voor  € 30 te eten, dat is wat anders dan de € 6,50 die we gewend zijn in Albir bij de Chinees drie gangen.

Toen we het op hadden, waren we redelijk voldaan, maar de ober oprecht verbaasd toen ik zei dat we niet meer wilden bestellen.

Daar kwam Louis aan en hoorde de ober aan, even later kwam Louis persoonlijk twee stukken met speciale paling brengen en met een schotel met iets kleins maar O zo lekker.

Toen hij dat zelf ongevraagd kwam brengen, zei ik tegen Maaike; "" Maaik, het zal toch niet zo zijn dat door hem zijn uitgenodigd om te komen eten"?

 

Daar kwam Barbara opheldering verschaffen, of we het wel lekker gevonden hadden, en dat we door Louis getrakteerd werden. We aten zo weinig, zei ze nog.

OOOOOOO, hadden we dat geweten!. Maar zonder gekheid, dan nog hadden we er geen misbreuk van gemaakt maar dan hadden we het toch anders aangepakt, hoe weet ik niet. Misschien nog een stukje vis.

Willen jullie dan nog een achterafje, ja zeiden we in stijl, doe maar een koffie Americano.

 

Gniffelend gingen we naar de camper, nadat Louis  ons nog zei dat we een goede referentie moesten schrijven. We bedankten Louis en gaven elkaar als oude vrienden een hand, nog net geen kus, en hebben maar verzwegen dat we "beoordelen" met een checklist in de hand.