Maandag 12.30 uur. Foto zegt genoeg.
Vanmiddag met een hele groep op de fiets naar Alfaz del Pi (5km) om daar te gaan boulen. Ik was (bijna) de enigste op een fiets die je met benenkracht moet verplaatsen. De rest, en dat waren er erg veel, hebben een elektrisch aangedreven exemplaar. Nu was de gemiddelde leeftijd boven de 60 jaar, maar als pubers moest er zo snel als mogelijke en het liefst sneller als die ander de lange helling op gereden worden.
Ik was daar al bang voor dat dat zou gebeuren en probeerde in het begin voorin te gaan zitten. Niet omdat ik wilde winnen op spierkracht, maar om de simpele rede dat ik de enigste was die er nog niet geweest was en de weg dus niet wist.
Op de laatste lange helling moest ik even afhaken, wilde levend aankomen. Hoogop 30 sec even uitblazen aan de kant met het voetje op het trottoir. Ik zag ze verderop rechtsaf gaan en daarna zag ik niets meer.
Wat had ik de nete in. Had nog gezegd dat ik niet wist waar het was. Rond gereden, wist dat het bij het politiebureau in de buurt was, kon ze niet vinden.
Ben op een stoep gaan zitten en gewacht of ik gemist zou worden en anders maar weer terug. Jielis kwam me (elektrisch) ophalen. Voor de goede vrede heb ik me netjes gehouden, maar was de eerste 10 minuten nog niet echt vrolijk.
Na een paar goed weggeschoten ballen, ebde mijn frustratie ook weg.
Was een leuke middag.
Laat ik nou Benny aan het eind een andere weg zien nemen om terug te gaan, dacht ik, hé dat doe ik ook. Kon ik verdomme de terugweg niet vinden, draaide als een drol in de pispot rond en kwam niet tussen de luxe villa's vandaan om thuis te geraken.
Weer met een sagrijnig humeur bij de camper aangekomen, maar nu mijn eigen schuld.